De avond begon erg rommelig. De eerste tegenslag was dat de pc de externe schijf met de WCK-gegevens niet herkende. En als zelfs Hannie die schijf niet kan vinden, dan weet je dat de spanning al snel de pan uit rijst. De coach dacht er zelfs aan om in paniek naar huis te rijden voor een andere USB-stick, maar gelukkig verscheen op het allerlaatste moment het document in de downloads. Pfff, het lijkt wel een thriller!
Maar wacht, het werd nóg spannender. Drie spelers van Velo waren de weg kwijt! Ze hadden Baarn ingetikt in de TomTom, maar volgens de voorzitter van Velo was het de verkeerde plaatsnaam. Ze reden dus richting Baarn in plaats van Maassluis. Na zeven keer dezelfde rotonde (je weet wel, die waarvan je denkt: ben ik hier niet al een paar keer langsgekomen?) kwamen ze na 20.15 uur eindelijk aan. Het was wel duidelijk: de enige ronde die ze hadden gewonnen, was de rotonde-race.
Ondertussen waren de partijen al in volle gang. Velo was twee verliespartijen rijker voordat ze überhaupt een bal hadden kunnen gooien. En Ben, die normaliter rustig zijn gang gaat, besloot voor het eerst in zijn leven keihard op te treden. Dit was not de avond voor softies. Helene, Annelies, Fred en Hans speelden maar tegen elkaar om warm te blijven.
Na de eerste ronde stond het 4-2, en de tweede ronde begon om 21.00 uur. Kees en Pepijn deden wat Kees en Pepijn het beste doen: winnen. Ze wonnen letterlijk alles. Geweldig. Sjaan had wat moeite met haar ogen (zo’n dag, je kent het wel), maar gelukkig was Geert de geduldige leraar die haar elke stap in de juiste richting wist te wijzen. Hans W., alias Jan, die zijn bijnaam ondertussen meer dan waard was, tireerde en plaatste zijn boules als een expert. We vragen ons echt af hoe het mogelijk is om in drie maanden zo goed te worden.
Annelies en Helene, die sinds lange tijd weer samen speelden, dartelden als twee jonge veulens in de wei. Ze wonnen hun tweede partij met 13-2, maar daarna was het gewoon op. Ze liepen letterlijk en figuurlijk leeg.
Bij Riet en Ben was het gewoon… donker. Niets, nada, helemaal niets lukte. Ze keken elkaar aan en vroegen zich af of ze misschien ergens een geheime training hadden gemist. “Dorus? Gerard H.? Wie?” Dat niveau leek voor hen nog wel een paar maanden ( jaren) verwijderd. Dorus gaf nog een tip: oefen op 5 meter en bouw het rustig jaar voor jaar op.
Maar, jawel, Hans R. en Hannie zagen wel een lichtpuntje. Ze wonnen hun derde partij (hoera!) en kwamen opgelucht als laatsten de kantine binnen, waar Nelly met lekkere hapjes en drankjes iedereen opwachtte. Zonder haar lekkernijen was deze avond echt niet compleet geweest. Dank je wel, Nelly! Ook waren er trouwe supporters. Twee Dicken kwamen ons aanmoedigen. ( Dick R en Dick N) Belangstelling is altijd prettig.
De laatste WCK van het jaar is op 24 maart thuis tegen Quintus.We staan op dit moment op de vijfde plaats, maar wie weet – met een beetje geluk– kunnen we nog de vierde plek bemachtigen. Tot dan!
De uitslag
Enkele sfeerfoto’s
