Maandag 24 maart was het eindelijk zover: de laatste competitiewedstrijd van de WCK. Nelly, de onvermoeibare ziel achter de bar, kreeg een welverdiend dankwoord van de coach, inclusief een mooie voorjaarsplant van onze sponsor Boers. En ook Hanny had namens alle NPC spelers een chocolade verrassing voor haar talloze bardiensten op de zaterdag. Als je denkt dat de bar een rustplek is, moet je echt een keer Nelly aan het werk zien.
Na een warme ontvangst in een kille boulodrome, die toch echt door Rob voorgestookt was tot 16 graden Celsius, ging de wedstrijd van start om half 8. De eerste ronde was een spannende, gelijk opgaande strijd,het werd 3-3. Alles stond nog op het spel. Maar toen… toen gebeurde er iets magisch. Quintus had geen idee wat hen overkwam. Er werd gewonnen met 13-0, 13-1, 13-2… Frans van Quintus stond met zijn mond vol tanden. “Wat is hier aan de hand?”, dacht hij. “Zelfs tegen het onoverwinnelijke ‘s-Gravenboules hadden we het nog niet zo zwaar te verduren gehad!”
De coach begon te glunderen, maar toen gebeurde er iets wat zelfs de coach niet had zien aankomen: de AT-spelers kregen de sluimer van de vermoeidheid en nonchalance over zich heen. Geert, de man die écht niet van banen 1 en 10 hield, besloot de boel een beetje op te vrolijken… door alles te missen. Als militaire dienst het had gezien, zou hij ongetwijfeld een puddingbuks in handen hebben gekregen. “Dit kan niet waar zijn,” dacht Geert, terwijl hij naar zijn eigen missers keek. Janny, kon het tij niet keren en keek verward toe.
En dan hadden we Pepijn en Kees – het dynamische duo. Of beter gezegd, het ‘ik-schiet-wel-maar-het-gaat-niet-precies-zoals-gepland-duo’. Kees, die altijd keek naar Skippy, had ineens een boules-dip. Zijn schoten sprongen over de boules van de tegenstanders. Ook Pepijn bleek later niet zo gecharmeerd van de banen 1 en 10 te zijn. De woorden van de coach. ” Een goede bouler kan op iedere baan spelen” gingen bij Pepijn het ene oor in en het andere uit.
Riet en Bert vormden dit keer een gelegenheidsduo. Riet was niet helemaal gelukkig, want de laatste partij was niet bepaald een hoogtepunt. “Waarom moest ik nou juist van Bert tireren?”, zuchtte ze na afloop. Bert, die de avond ervoor nog druk was met de grootste voortent ooit aan zijn caravan, was zo moe dat hij regelmatig gaapte. Hij verlangde naar zijn bed. Met een schuin oog keek hij steeds naar zijn vaste maatje Annelies die de avond van haar leven wel had. Wat miste hij haar toch.
Aan de andere kant hadden we Fred en Hans W. Fred schoot er lustig op los terwijl Hans het goede werk deed met het plaatsen. Ze stonden constant te keuvelen over het campingleven. Je zag duidelijk aan Hans dat hij van timmeren en meten houdt. Aan zijn riem hing een knoert van een rolmaat. Als hij nu ook eens leert meten dan komt het volgend seizoen helemaal goed..
De ware sterren van de avond warenAnnelies en Helene. Wat een duo! Ze wonnen drie partijen met overmacht, en het was een genot om naar ze te kijken. Nee, ik bedoel echt naar de manier waarop ze de boules plaatsten en tireerden – ik zeg het maar even voor de zekerheid, want ann0 2025 weet je maar nooit hoe dat opgevat wordt. Voor je het weet zit je thuis achter de buis met een aanklacht aan je broek.
Last but not least: Hanny en Ben. Geen spiegels in de hal, maar Ben keek vooral naar zichzelf – of misschien naar Hanny, maar daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. Telkens als hij raak tireerde, hoorde je hem triomfantelijk zeggen: “Het is een gave!” Ook zij wonnen drie partijen.
Er waren ook toeschouwers. Jos, Henny, Constantijn met zijn zoon Rufin en Frits O waren gekomen om het team met hun aanwezigheid aan te moedigen. Wat een gezelligheid, wat een sportiviteit.
We kunnen terugkijken op een geweldig seizoen. En 30 april? Dan sluiten we het seizoen af met de ‘slotavond’ bij Westlandia in Naaldwijk. Hopelijk kunnen alle spelers, die de laatste tijd een beetje met hun gezondheid tobden, dan weer fris en fruitig meedoen. Bedankt voor jullie sportiviteit en alle verhalen die ik heb mogen aanhoren en soms een beetje heb kunnen verwoorden.
De uitslag
Enkele sfeerfoto’s
