Wat een avond, echt, zó’n perfect weer? Niet te nat, niet te koud, geen klamme okselstress en niet te broeierig. Nee hoor, dit was officieel “ideaal bouleweer”. Naaldwijk leek ineens verdacht veel op een charmant Frans dorpje – alleen de lavendelvelden, Pastis, zonnebloemen en stokbroden ontbraken nog.
Chris van Westlandia had zijn best gedaan om er een feestje van te maken. En dat is gelukt ook. Hoewel er hier en daar een afmelding binnenkwam, toverde Chris uit het niets een paar reservespelers tevoorschijn . Precies om half acht klonk het startsein.
Er werd fanatiek gespeeld, maar met de bekende dosis gezelligheid. En terwijl de boules rolden, werd ook de inwendige mens niet vergeten: kaas, worst, snacks – het was net een Bourgondisch buffet. Iedereen had twee muntjes voor de dorst.
Tijdens het spelen ontstond er plots een familiereünie op het veld: Annelies ontdekte tot haar stomme verbazing dat ze blijkbaar een zus had. Christien van Verburgh leek sprekend op haar. Blauw vest? Check. Zelfde kapsel? Check. Dubbelganger of verloren zus? Stamboomonderzoek is inmiddels gestart.
Theo had als opperste wedstrijdleider de eervolle taak om de prijzen uit te reiken. Klein detail: hij was z’n briefje kwijt. Gelukkig had hij Ben achter de hand als souffleur en na een strategisch slokje jenever (puur voor de zenuwen) kwam het alsnog helemaal goed. ‘s-Gravenboules, de kampioenen der kampioenen, mocht voor de 15e keer de eerste prijs in ontvangst nemen. Ben nam trots de vijfde prijs in ontvangst en moest natuurlijk even checken hoe groot het beeld van de winnaars nou écht was. “Allemachtig, wat een joekel,” mompelde hij, terwijl hij probeerde zijn jaloezie te verbergen.
Toon van ‘s-Gravenboules voelde de bui al hangen en sommeerde Theo vriendelijk doch dringend om weer tussen z’n eigen clubleden te komen zitten – want ja, zo’n beeldje moet natuurlijk wel veilig thuiskomen in ‘s-Gravenzande.
De coach van Allez Tirer had het hele seizoen zijn spelers zien inzakken bij de derde partij. Maar deze avond? Ongelofelijk! Pepijn speelde als een absolute wereldtopper. En dan die benen van hem – zo prachtig versierd. Ware kunstwerken. ” Dat moet een godsvermogen gekost hebben”‘, hoorde je iemand zeggen. Maar wat mooi! ( Die benen ,of die plaatjes ?) Geen wonder dat hij uiteindelijk met de eerste prijs, een prachtige plant naar huis ging. Gelukkig wist Geert hem nog uit te leggen dat het roosjes waren.
Piet en Hannie straalden de hele avond. Een avondje uit met de Zonnebloem leek het wel. Fred en Janny speelden zulke lange partijen dat het tijdschema gevaarlijk begon te wankelen. Fred verloor helaas zijn tweede partij vanwege tijdgebrek. Chris stond met een zandloper langs de kant en vond het bij 11-11 welletjes. Hans had net als zijn zoon drie partijen gewonnen en hij wilde graag een vingerplant voor Lenneke riep hij meerdere malen. Die zou op de vensterbank komen, maar je zag duidelijk dat hij meer verstand van boulen heeft dan van planten. Hij koos een orchidee of iets dat erop leek. Goed dat Geert zoveel van planten afweet. Hij corrigeerde Hans meteen met zijn plantennaam. Geert, die last had van de grote schaduwen op de baan mopperde lachend tegen zijn buurman ( van Allez Tirer gelukkig) dat die moest ” opzouten”omdat hij het butje niet zag. Ook Bert en Henny D. hadden drie partijen gewonnen en ook zij mochten een plantje uitzoeken. Leuk voor de woonkamer, de tuin of voor op de camping.
Niet iedereen had geluk. Riet stond beteuterd bij de wedstrijdtafel. Twee partijen gewonnen, maar geen plant te bekennen. Chris krabde zich achter de oren… vergeten. Oei. Helaas waren alle planten al vergeven. Gelukkig gaf Ben zijn plant aan haar. Het beeldje van de vijfde plek krijgt een mooie plek op de koelkast in de kantine.
Een avond vol zon, sport, snacks, planten, bijna tranen en roem. Er werd gebould, gelachen, gesmuld, gemopperd, getroost en geproost. Een typisch WCK-feestje dus.
Op naar het volgende WCK-seizoen dat in september 2025 weer van start gaat.
En mocht je na het lezen van dit stukje denken: “Hé, dat wil ik ook een keer meemaken!” – wees welkom volgend seizoen. Er is plek genoeg… en wie weet win je wel een plant (of ontdek je een verloren familielid). Meld je aan bij Ben.
Enkele sfeerfoto’s
